Sen Bir Tâze Haber Gibi

Yeryüzünde, yaratılmışlar arasında, sevilmeye en çok lâyık olan Hz. Muhammed’i, yeryüzü nasıl
severdi? Bunu anlamaya, hissetmeye niyet ettim. Bir dağ olsaydım ben, bir şehir ya da huzurunda
bir pişman, bir dost olsaydım son peygamberi nasıl severdim? O’nu nasıl izlerdim, nasıl özlerdim,
O’na nasıl kavuşurdum, O’ndan nasıl ayrılırdım?
Âlemlere rahmet olan, merhametiyle her şeyi nasıl kuşatırdı? Bunu hayal edebilmek istedim. Bir
âmâ olsaydım ben, bir köle ya da bir binâ, bir eşyâ, bir hayvan olsaydım, nasıl severdi beni? Nasıl
seslenirdi bana, neler tavsiye ederdi, nelerden menederdi beni, ne ile görevlendirirdi?
Bu düşüncelerle çağlar öncesine gittim. O’nun varlığına şâhit olan kişiler anlattı, mekânlar
söyledi, varlıklar dile geldi. Her biri farklı bir pencereden gösterdi bana Resûlullah’ı. Her biri ayrı
bir hasletini fark ettirdi. Peygamberlik müjdesinin o günlerdeki tâzeliğini yeniden hissettirdi.
Asırları aşan o müjdenin tâzeliğini her dem koruduğunu öğretti. İşte ben bunları yazdım.